ჯერომ სელინჯერი. ბანანთევზის ამინდი

სასტუმროში ოთხმოცდაჩვიდმეტი ნიუ-იორკელი იყო, სარეკლამო საქმის აგენტები, და რაკი საქალაქთაშორისო ტელეფონის ხაზები სულ იმათ დაეკავებინათ, 507-ე ნომერში მცხოვრებ ახალგაზრდა ქალს თორმეტი საათიდან მოკიდებული ლამის სამის ნახევრამდე დასჭირდა ლოდინი, მანამ შეაერთებდნენ. თუმცა უქმად არ გაჩერებულა. ქალთა ჟურნალში სტატია წაიკითხა — „სექსი ან სიამოვნებაა, ან ჯოჯოხეთი“. სავარცხელი და ჯაგრისი გარეცხა. ჩალისფერი კოსტიუმიდან ლაქა ამოიყვანა. ბლუზაზე ღილი გადააკერა, ხალიდან პინცეტით ორი ახალამოწვერილი ბუსუსი ამოიგლიჯა და როცა ტელეფონმა, ბოლოს და ბოლოს, დარეკა, თითქმის ამთავრებდა ლაქის წასმას მარცხენა ხელის ფრჩხილებზე.
ისეთი ქალი არ გახლდათ, საქმე ხელად მიეტოვებინა და ტელეფონთან მივარდნილიყო. ისე იჯდა, გეგონებოდა, რაც მომწიფებაში შევიდა, განუწყვეტლივ ეს ზარი ესმისო.
დინჯად მოატარა ფუნჯი ნეკის ფრჩხილზე, ფრთხილობდა, მთვარის პატარა რკალიც შიგ არ მოჰყოლოდა. ტელეფონი კი რეკავდა და რეკავდა. მერე ლაქის ფლაკონს საცობი დაუცო და წამოდგა. მარცხენა, ახალშეღებილი ხელი ჰაერში გაიქნია, მშრალი ხელით სავარძლიდან სავსე საფერფლე აიღო და საღამურ მაგიდასთან მიიტანა, სადაც ტელეფონი იდგა. ფართო საწოლზე ჩამოჯდა და — უკვე მეხუთე თუ მეექვსე ზარის შემდეგ — მილი აიღო.
— ალო, — ჩასძახა მილში, მარცხენა ხელის თითები გაფარჩხული ეჭირა, ცდილობდა, აბრეშუმის თეთრი ხალათისათვის არ გაეკარებინა. სხვა არც არაფერი სცმია, გარდა ფაჩუჩებისა; ბეჭდები სააბაზანოში დაეტოვებინა.
— ნიუ-იორკს გიერთებთ, მისის გლას, — უთხრეს ტელეფონში.
— გმადლობთ, — მიუგო ახალგაზრდა ქალმა და საღამურ მაგიდაზე ნივთები მისწი-მოსწია, საფერფლე ჩადგა.
ტელეფონში ქალის ხმა გაისმა.
— მიურიელ, შენა ხარ?
ქალმა ცოტათი მოიშორა ყურიდან მილი.
— მე ვარ, დედა. როგორ ხართ?
— შენი დარდი არ მასვენებს. რატომ არ დამირეკე, როგორა ხარ?
— წუხელაც ვცადე, გუშინწინაც, მაგრამ ტელეფონზე აქ ისეთი...
— როგორ ხარ, მიურიელ?
ქალმა ცოტათი კიდევ გასწია მილი.
— კარგად, კარგად. ოღონდ ვიწვით. ამისთანა სიცხე არ მოსწრებია ფლორიდას აგერ...
— რატომ არ დამირეკე? ვეღარ მოვისვენე და...
— ნუ ღრიალებ რა, დედა. მშვენივრად მესმის. ორჯერ ვცადე. ერთი, როგორც კი ჩამოვედით...
— ვუთხარი კიდეც მამაშენს, ამაღამ დარეკავს-მეთქი. მაგრამ, გაგიგონია!.. ხომ იცი... როგორ ხარ, მიურიელ? მართალი მითხარი.
— კარგად ვარ. ნუ ჩამაცივდი, რა!
— მანდ როდის ჩახვედით?
— რა ვიცი, ოთხშაბათ დილას, ადრიანად.
— მანქანას ვინ მართავდა?
— სიმორი მართავდა, — უპასუხა ქალმა, — ნუ გაგიჟდები ახლა. მშვენივრად მოჰყავდა. გამიკვირდა კიდეც.
— სიმორი?! მიურიელ, ხომ შემპირდი, რომ...
— დედა! — შეაწყვეტინა ქალმა, — აკი გითხარი. მშვენივრად მოჰყავდა. მთელი გზა ისე მოდიოდა, ორმოცდაათზე არც კი ასულა.
— იმ თავის ხუშტურს ხომ აღარ წამოუვლია, ხეები რომ დაინახა?
— ხომ გითხარი, დედა — მშვენივრად მოჰყავდა. კარგი რა, ახლა! თავიდანვე გავაფრთხილე, თეთრ ხაზთან ახლოს იარე-მეთქი და დამიჯერა. მაშინვე მიმიხვდა. ის კი არა და, თვითონვე ცდილობდა, არ გაეხედა ხეებისკენ. ხელად შეატყობდი, როგორ ცდილობდა. ჰო, მართლა, ის მანქანა თუ შეაკეთებინა მამამ?
— ჯერ არა, ოთხასი დოლარი მარტო...
— სიმორი ხომ შეჰპირდა მამას, მე თვითონ გადავიხდიო. რაღა საჭიროა...
— კარგი, მაგასაც ვნახავთ. როგორ იქცეოდა ხოლმე — მანქანაში ან ისე?
— ძალიან კარგად! — მიუგო ქალმა.
— ის საშინელი რაღაც აღარ დაუძახია შენთვის?..
— არა. ახალი სახელი გამომიგონა.
— მაინც რა?
— ოჰ, სულერთი არ არის, დედა?
— მიურიელ. მე უნდა ვიცოდე. მამაშენი...
— კარგი, კარგი. 1948 წლის გამოშვების წმინდა მაწანწალას მეძახის, — უთხრა ქალმა და გაიცინა.
— ნეტა რა გაცინებს, მიურიელ, სულაც არ არის სასაცილო. საშინელებაა პირდაპირ. ძალიან სამწუხარო ამბავია. რომ გამახსენდება, როგორ...
— დედა, მისმინე, — შეაწყვეტინა ქალმა, — გერმანიიდან რომ წიგნი გამომიგზავნა, ხომ გახსოვს? აი, გერმანული ლექსები, შენც იცი. ნეტა სად დავკარგე? რამდენი ხანია, თავს ვიმტვრევ და ვერ...
— არსადაც არ დაგიკარგავს.
— ვითომ?
— როგორ არა, ჩემთან არის. ფრედის ოთახშია. აქ დაგრჩა და სხვა ადგილი... რაო? სჭირდება?
— არა. ისე მკითხა მანქანაში, აქეთ რომ მოვდიოდით. თუ წაიკითხეო, აინტერესებდა.
— ის რომ გერმანულია?
— ჰო, ვიცი. მაგას რა მნიშვნელობა აქვს, — თქვა ქალმა და ფეხი ფეხზე გადაიდო, — ჩვენი საუკუნის ერთადერთი დიდი პოეტიაო. თარგმანები უნდა გეშოვაო, მეუბნება. ან ენა გესწავლაო. ხომ ხედავ!
— მტრისას! მტრისას! ძალიან სამწუხარო ამბავია. წუხელ ამბობდა სწორედ მამაშენი...
— ერთი წუთი, დედა! — წამოდგა, ფანჯარასთან მივიდა, სავარძლიდან სიგარეტი აიღო, მოუკიდა, ისევ დაბრუნდა და ლოგინზე დაჯდა, — მისმენ, დედა? — თქვა და პირიდან კვამლი გამოუშვა.
— მიურიელ, ახლა ყური დამიგდე.
— გისმენ.
— მამაშენი ექიმ სივეტსკის ელაპარაკა.
— მერე?
— ყველაფერი უამბო. ყოველ შემთხვევაში, მე ასე მითხრა... მამაშენი ხომ იცი!.. იმ ხეების ამბავიც, ფანჯარაც, ბებიას რომ დღე დააწია — აი, გეგმას რომ აწყობდა ბებიაშენი, როგორ უნდა დამმარხონო... იმ მშვენიერ ფერად სურათებს რომ დაერია, ბერმუდის კუნძულებზე ნაყიდ სურათებს... ყველაფერი, ყველაფერი!
— მერე?
— ერთი სიტყვით, დანაშაულიაო, იმას უთქვამს, სამხედრო ჰოსპიტლიდან როგორ გამოუშვესო... სინდისს გეფიცები! პირდაპირ უთხრა მამაშენს: ადვილი შესაძლებელია — ძალიან ადვილი შესაძლებელიაო, ასე უთქვამს — მალე სულ დაკარგოს თვითკონტროლიო. სინდისს გეფიცები.
— აქ ერთი ფსიქიატრია, სასტუმროში, — უთხრა შვილმა.
— ვინა? რა გვარია?
— არ მაგონდება. რიზერი თუ რაღაც ამგვარი. ძალიან აქებენ.
— პირველად მესმის.
— მაგას რა მნიშვნელობა აქვს. ძალიან აქებენ.
— წესიერად ილაპარაკე, თუ შეიძლება. მოსვენება აღარ გვაქვს შენ გამო. მამაშენს წუხელ დეპეშის გამოგზავნა უნდოდა, ჩამოდიო...
— არა, ჯერ მაინც ვერ ჩამოვალ, დედა. თქვენ ნუ გეშინიათ.
— მიურიელ, სინდისს გეფიცები, სივეტსკიმ თქვა, მალე იქნებ სულ დაკარგოს თვითკონტ...
— ჯერ ჩამოსვლაც არ მომისწრია, დედა, ხეირიანად. აგერ, რამდენი წელიწადია, პირველად ვეღირსე დასვენებას. ისევ ჩავალაგო ჩემი ბარგი და დავბრუნდე?! ჯერ ერთი, არც შემიძლია წამოსვლა — ისე დავიწვი მზეზე, რომ ძლივს ვინძრევი.
— მზეზე დაიწვი?! ბრინჯაოს მალამო რატომ არ წაისვი? ჩემოდანში ჩაგიდე, ზედ იმასთან...
— წავისვი, მაგრამ მაინც არ მიშველა.
— უი, რა საშინელებაა! რა დაგეწვა?
— ყველაფერი, დედა, მთელი ტანი.
— უი, რა საშინელებაა!
— გავუძლებ, არა უშავს.
— მომისმინე, იმ ფსიქიატრს არაფერი უთხარი?
— ისე, გაკვრით, — უპასუხა შვილმა.
— რაო, მერე? სიმორი სად იყო, როცა ელაპარაკებოდი?
— დარბაზში იყო, როიალს უკრავდა. რაც ჩამოვედით, ის ორი ღამე სულ როიალს უჯდა.
— რაო, მერე ექიმმა?
— ისეთი არაფერი. თვითონვე გამომელაპარაკა. წუხელ „ბინგოს“ ვთამაშობდით და ჩემ გვერდით მოხვდა. თქვენი ქმარი ხომ არ არის, დარბაზში როიალს რომ უკრავსო. კი-მეთქი, ვუთხარი. ავად ხომ არ ყოფილა ან ხომ არაფერი გადაუტანიაო. მეც ავდექი და...
— რატომ გკითხა ვითომ?
— აბა, რა ვიცი, დედა. ალბათ, ძალიან გამხდარი და გაფითრებული მოეჩვენა, — უპასუხა შვილმა, — „ბინგოს“ შემდეგ, რამე დავლიოთო, მიმიპატიჟეს ექიმმა და მისმა ცოლმა. მეც გავყევი. საშინელი ცოლი ჰყავს. ბონუიტის ვიტრინაში ერთი საშინელი საღამური კაბა ვნახეთ, გახსოვს? შენ რომ ამბობდი, ამას წვრილი და კოხტა...
— მწვანე კაბა?
— ის კაბა ეცვა. იმხელა ბარძაყები აქვს! ჩამაცივდა — სიმორი იმ სუზანა გლასის ხომ არაფერიაო, შლაპების სახელოსნო რომ აქვს მედისონ ავენიუზე.
— რაო, მერე ექიმმა, რა გითხრა?
— ო, ისეთი არაფერი. ბარში ვისხედით, საშინელი ღრიანცელი იდგა.
— ჰო, მაგრამ... არ უთხარი, ბებიას სავარძელს რა უქნა?
— არა, დედა. ასეთი წვრილმანები არ მითქვამს, — უპასუხა შვილმა, — კიდევ შევხვდები, ალბათ, სალაპარაკოდ. მთელი დღე ბარში ზის.
— რაო, მაინც როგორ მგონიაო, ხომ არაფერი მოუვლისო?.. რამე ახირებული ხუშტური?.. ხომ არაფერს გავნებსო?
— არა, არა, — უთხრა შვილმა, — მაგას როგორ გეტყვის, უფრო დაწვრილებითი ფაქტები თუ არ ექნა. ჯერ ერთი, მთელი ბავშვობის თავგადასავალი უნდა იცოდეს, და რა ვიცი. ხომ გითხარი, ისეთი ღრიანცელი იდგა, რომ ერთმანეთის ხმა ძლივს გვესმოდა.
— შენი ლურჯი პალტო რა დღეშია?
— რა უჭირს. მხრებთან ცოტა ბამბა გამოვაცალე, სარჩულის ქვეშ.
— საერთოდ, როგორ აცვიათ წელს?
— საშინლად, სად მოვხვდიო, იტყვი, საითკენაც უნდა გაიხედო, სულ ზიზილ-პიპილები აცვიათ.
— ოთახი როგორი შეგხვდათ?
— კარგია, არა უშავს. ომამდე რომ ნომერი გვქონდა, იმას ვეღარ ჩამოვუსწარით, — უპასუხა ქალმა, — საშინელი ხალხია წელს. ერთი შეგახედა, სადილობის დროს რა ხალხი გვიზის გვერდით, მეზობელ მაგიდასთან. საბარგო მანქანით ჩამოსულებს ჰგვანან.
— ყველგან ასეა ახლა. ის კაბა როგორ მოგერგო?
— ძალიან გრძელი გამოდგა. ხომ გეუბნებოდი, გრძელი იქნება-მეთქი!
— მიურიელ, ტყუილი არ მითხრა — მართლა კარგად ხარ?
— ჰო, დედა, ჰო! — უპასუხა შვილმა, — ოთხმოცდაათჯერ ხომ არ უნდა გითხრა?!
— არც შინ წამოსვლა გინდა?
— არა, დედა.
— მამაშენი ამბობდა წუხელ, რაც უნდა დამიჯდეს, გადავიხდი, ოღონდ კი იქაურობას მოშორდეს და სადმე სხვაგან წავიდეს მარტო, კარგად ჩაუფიქრდეს თავის მდგომარეობასო. აირჩევდი რამე გემს და მშვენივრად იმგზავრებდი. მეც და მამაშენიც ამას...
— არ მინდა, მადლობელი ვარ, — შეაწყვეტინა შვილმა და ფეხი ჩამოიღო, — ამოდენა ლაპარაკი, დედა, რა დაგვიჯდება ალბათ...
— რომ გამახსენდება, რამდენ ხანს უცდიდი მაგ ბიჭს, მანამ ომი არ გათავდა... საერთოდ, რამ დაგაგიჟათ ეს ახალგაზრდა ცოლები, რომ...
— დედა, გავათავოთ რა... საცაა სიმორი შემოაღებს კარს.
— სად არის?
— პლაჟზე.
— პლაჟზე? მარტოკა? პლაჟზე როგორღა იქცევა?
— რა მოგივიდა, დედა, ისე ლაპარაკობ, თითქოს დასაბმელი გიჟი იყოს...
— არაფერიც, მიურიელ, ასეთი რა ვთქვი!
— რა ვიცი, ისეთი ხმით მელაპარაკები! წევს თავისთვის სილაზე და არის. საბანაო ხალათი არც კი გაუხდია.
— არ გაუხდია? რატომ მერე?
— არ ვიცი, ალბათ ერიდება, ძალიან გამხდარი რომ არის.
— გენაცვალე, მზეა სწორედ მაგისთვის მისწრება. უნდა როგორმე აიძულო.
— სიმორის ამბავი არ იცი?! — უთხრა შვილმა და ისევ გადაიდო ფეხი ფეხზე, — ყველა სულელს რატომ უნდა ვაყურებინო ჩემს ნატატუირებ ტანზეო, დაუჟინია.
— ტატუირება საიდან მოიგონა?! თუ ჯარში დაიჩხვლიტა ტანი?
— არა, დედა! არა, გენაცვალე! — უთხრა შვილმა და წამოდგა, — იცი რა, იქნებ ხვალაც დაგირეკო.
— მიურიელ, ყური დამიგდე.
— გისმენ, დედა, — უთხრა შვილმა და სხეულის სიმძიმე მარჯვენა ფეხზე გადაიტანა.
— იმავე წუთში დამირეკე, თუ რამე აურიოს — ან სიტყვით, ან საქმით... ხომ მიხვდი, რასაც გეუბნები? გესმის?
— დედა, მე სულაც არ მეშინია სიმორის.
— მიურიელ, პატიოსანი სიტყვა მომეცი.
— კარგი, დაგირეკავ. ნახვამდის, დედა. მამა მომიკითხე, — თქვა და ყურმილი დადო.

„სიმორ გლასი — შინ მოსვლაში“, — წაიღიღინა სიბილ კარპენტერმა, რომელიც სასტუმროში ცხოვრობდა დედასთან ერთად, — სიმორ გლასი არ გინახავს?
— გეყოფა, ფისუნია, რას დაიჟინე! დედას ნუ გააგიჟებ. წყნარად იჯექი.
სიბილი მაგრად გაბერილ ვეებერთელა ბურთზე იჯდა და თავს ძლივს იმაგრებდა, პირი ოკეანისკენ ჰქონდა, მისის კარპენტერი ზეთს უსვამდა მხრებსა და ფრთებივით თხელ ბეჭებზე. ყვითელი საბანაო კოსტიუმი ეცვა, მთლიანი კი არა — ორნაჭრიანი; თუმცა ერთი ნაჭერი, გულზე ასაფარებელი, არც ახლა სჭირდებოდა და არც მომავალი ცხრა-ათი წლის განმავლობაში დასჭირდებოდა.
— ჩვეულებრივი აბრეშუმის ხელსახოცი ყოფილა, მაგრამ მანამ ახლოს არ მიხვალ, ვერ შეატყობ, — თქვა ქალმა, რომელიც მისის კარპენტერის გვერდით იჯდა დასაკეც სკამზე, — ნეტავ როგორ გამონასკვა ასე კოხტად, მართლაც რომ დიდებულია.
— ეტყობა, — დაეთანხმა მისის კარპენტერი, — სიბილ, მოისვენე, ფისუნია.
— „სიმორ გლასი — შინ მოსვლაში“, — კვლავ წაიღიღინა სიბილმა. მისის კარპენტერმა ამოიხვნეშა.
— აჰა, — თქვა მან და ზეთის შუშას საცობი დაუცო, — ახლა გაიქეცი და ითამაშე, ფისუნია. დედიკო სასტუმროში წავა, ცოტა მარტინის დალევს მისის ჰაბელთან ერთად. ზეთისხილს შენ მოგიტანს.
როგორც კი თავისუფლად იგრძნო თავი, სიბილი ხელად გავარდა, პლაჟს მიაშურა, იქიდან კი მეთევზეების პავილიონისკენ შეუხვია. ერთგან შედგა მხოლოდ და სველი სილის დანგრეულ სასახლეში ჩაჰკრა ფეხი. მალე უკან ჩამოიტოვა სასტუმროს პლაჟი.
თითქმის მეოთხედი მილი გაიარა, ისევ პლაჟისკენ ჩაუხვია, რბილი სილის ნაპირს მიადგა და უცებ შედგა — თავზე წაადგა ახალგაზრდა კაცს, რომელიც გულაღმა გაწოლილიყო.
— წყალში არ ჩავიდეთ, სიმორ გლას? — ჰკითხა გოგონამ.
ჭაბუკი ერთბაშად შეცბა და მარჯვენა ხელი თავისი ხაოიანი ხალათის საყელოსკენ გააქანა. მერე გადაბრუნდა, მუცელზე გაწვა, ძეხვივით დაგრეხილი პირსახოცი, რომელიც სახეზე ეფარა, სილაზე დავარდა. ცერად ახედა სიბილს.
— შენ ხარ, სიბილ?
— არ უნდა იბანაო?
— შენ გელოდებოდი, — უპასუხა ჭაბუკმა, — ახალი რა იცი?
— რაო? — ჩაეკითხა სიბილი.
— ახალი რა იცი-მეთქი? პროგრამაში რა ცვლილებებია?
— ხვალ მამაჩემი უნდა წამოვიდეს ნეროპლანით, — უპასუხა სიბილმა და ფეხით სილა წამოყარა.
— სახეში ნუ შემაყრი, გოგონი, — უთხრა ჭაბუკმა და ხელი კოჭზე დაადო სიბილს, — დროც არის, თუ ჩამოვა მამაშენი. საათობით ველოდები, საათობით.
— ის ქალი სად არის? — ჰკითხა სიბილმა.
— ის ქალი? — თავისი თხელი თმიდან სილა გადმოიბერტყა ჭაბუკმა, — მაგას ჩვენ რას მივხვდებით, სიბილ. ათას ადგილზე შეიძლება იყოს — ან პარიკმახერთან იქნება თმის შესაღებად, ან თავის ოთახში ზის და ღარიბ ბავშვებს ტიკინებს უკერავს, — თავი წამოსწია, მოკუმული მუშტები ერთმანეთს დააწყო და ზედ ნიკაპით დაეყრდნო, — სხვა რამე მკითხე, სიბილ, — განაგრძო მან, — ეს რა კარგი რამე გაცვია! ლურჯი საბანაო კოსტიუმივით არაფერი მიყვარს ქვეყნად.
სიბილმა გაკვირვებით შეხედა, მერე თავის გამობზეკილ მუცელზე დაიხედა.
— ეს ხომ ყვითელია, — უთხრა მან, — ყვითელია ესა.
— მართლა? აბა, ახლოს მოდი.
სიბილმა წინ გადადგა ნაბიჯი.
— მართალი ყოფილხარ. რა სულელი ვარ!
— არ უნდა იბანაო? — ჰკითხა სიბილმა.
— ჯერ მოვიფიქრო. ასე ადვილად კი ვერ გადავწყვეტ, ფიქრი უნდა, სიბილ.
სიბილმა ფეხი წამოჰკრა რეზინის ლეიბს, რომელსაც ჭაბუკი თავის დასადებად ხმარობდა ხოლმე ზოგჯერ.
— გაბერვა უნდა, — თქვა მან.
— შენ მართალი ხარ. გაბერვა უნდა და მაგრადაც, მე რომ მგონია, იმაზე უფრო მაგრად, — მუშტები გამოიღო და ნიკაპი სილაზე დადო, — რა ლამაზი გოგო ხარ, სიბილ, მთელი სიამოვნებაა შენი შეხედვა. მითხარი შენი ამბავი, — გადასწვდა და გოგონას ორივე კოჭი ხელში მოიქცია, — მე თხის რქა ვარ, — განაგრძო მან, — შენ რაღა ხარ?
— შერონ ლიპშუცმა თქვა შენზე, როიალის სკამზე იჯდა და მეც გვერდით მომისვაო.
— მართლა ასე თქვა შერონ ლიპშუცმა?
სიბილმა დიდის ამბით დაუქნია თავი.
ჭაბუკმა გოგონას ხელი აუშვა, მკლავები მკერდქვეშ მოიქცია და ლოყა მარჯვენა ხელის იდაყვს დააყრდნო.
— რას იზამ, — თქვა მან, — შენც ხომ იცი, როგორ ხდება ხოლმე, სიბილ. ჩემთვის ვიჯექი და ვუკრავდი. შენ არსად ჩანდი. მოვიდა შერონ ლიპშუცი და გვერდზე მომიჯდა. რა უნდა მექნა? ხომ არ გადმოვაგდებდი?
— რატომაც არა!
— აჰ, როგორ შეიძლება. მაგას როგორ ვიზამდი, — მიუგო ჭაბუკმა, — სამაგიეროდ, იცი, რა ვქენი?
— რა ქენი?
— ვითომ ვერ ვიცანი, თავი ისე ვაჩვენე, თითქოს შენ მეჯექი გვერდით.
სიბილი მაშინვე ჩაცუცქდა და სილის ჩიჩქნა დაიწყო.
— წამოდი, ვიბანაოთ, — უთხრა მან.
— წავიდეთ, — მიუგო ახალგაზრდა კაცმა, — სამაგისოდ მგონი გამოვდგე.
— კიდევ თუ დაგიჯდეს, გადმოაგდე, — უთხრა სიბილმა.
— ვინა?
— შერონ ლიპშუცი.
— აჰ, შერონ ლიპშუცი! — გაიმეორა ახალგაზრდა კაცმა, — სულ შერონ ლიპშუცი გახსოვს! ერთმანეთშია არეული სურვილი და მახსოვრობა! — ერთბაშად წამოხტა ფეხზე, — იცი, რა ვქნათ, სიბილ, ბანანათევზის დაჭერა ვცადოთ.
— რისა?
— ბანანათევზის, — გაუმეორა და ხალათის ქამარი შეიხსნა. გაიხადა ხალათი. ვიწრო, თეთრი მხრები ჰქონდა, ლურჯი ტრუსები ეცვა. ხალათი სამად მოკეცა, მერე პირსახოცი გაშალა, რომელიც ადრე თვალებზე ეფარა, ძირს გააფინა და დაკეცილი ხალათი ზემოდან დაადო. ლეიბს დასწვდა და მარჯვენა იღლიაში ამოიდო, მარცხენა ხელი სიბილს ჩასჭიდა. ოკეანისკენ დაიძრნენ.
— ბანანათევზი ალბათ ბევრი გინახავს, — უთხრა ჭაბუკმა.
სიბილმა თავი გააქნია.
— არა? სად ცხოვრობ ამისთანა ადგილას?
— არ ვიცი.
— გეცოდინება. როგორ შეიძლება. შერონ ლიპშუცი სამწლი-ნახევარისაა და იცის, სადა ცხოვრობს.
სიბილი შედგა და ხელი გამოგლიჯა. იქვე ლოკოკინას ნიჟარას დასწვდა, — ამისთანა ნიჟარები ბევრი ეყარა სილაში, — მოჩვენებითი ინტერესით დაუწყო თვალიერება და გადააგდო.
— შრიალა ტყე, კონეტიკატი, — წამოიძახა მან და მუცელგამობზეკილმა გზა განაგრძო.
— შრიალა ტყე, კონეტიკატი, — გაიმეორა ჭაბუკმა, — ეს შემთხვევით კონეტიკატის შრიალა ტყის მახლობლად ხომ არ არის?
სიბილმა ახედა.
— მე მანდა ვცხოვრობ — შრიალა ტყე, კონეტიკატი, — სხაპასხუპით წამოიძახა და გაიქცა, მარცხენა ხელით თავისივე მარცხენა ფეხს დასწვდა და რამდენიმე ნაბიჯი ასკინკილათი გაირბინა.
— შენ ვერც კი წარმოიდგენ, რა კარგად გამაგებინე ყველაფერი, — უთხრა ჭაბუკმა.
სიბილმა ფეხი დაუშვა.
— „პაწაწინა შავი სამბო“ თუ წაგიკითხავს, — ჰკითხა მან.
— რა უცნაურია — სწორედ წუხელ დავამთავრე, — მიუგო კაცმა, დაიხარა და ისევ ჩასჭიდა სიბილს ხელი, — მოგწონს?
— ვეფხვები ხეს ურბენდნენ ირგვლივ?
— არც გაჩერდებიან-მეთქი, მომეჩვენა. ჩემს დღეში არ მინახავს ამდენი ვეფხვი.
— არაფერიც, ექვსი ვეფხვი იყო, — უთხრა სიბილმა.
— მეტი არა? ცოტაა მერე?
— ცვილი გიყვარს?
— რა თუ მიყვარს?
— ცვილი.
— ძალიან. შენ?
სიბილმა თავი დაუქნია.
— ზეთისხილი თუ გიყვარს?
— ზეთისხილი? რა თქმა უნდა. ზეთისხილი და ცვილი. ფეხსაც არ ვიცვლი ხოლმე უცვილოდ და უზეთისხილოდ.
— შერონ ლიპშუცი? გიყვარს? — ჰკითხა სიბილმა.
— კი, მიყვარს, — უპასუხა ჭაბუკმა, — იმიტომ მიყვარს, რომ ძაღლებს არ აწვალებს სასტუმროს ვესტიბიულში. კანადელ ქალს რომ პაწაწინა ბულდოგი ჰყავს, ერთხელაც არ უხლია იმისთვის ხელი. შენ რა გგონია — ზოგი გოგო მიდის და ჯოხსა ჰკრავს ხოლმე. შერონი — არა. არავის არ აჯავრებს, ყველას ეფერება. მეც იმიტომ მიყვარს.
სიბილს ხმა არ გაუღია.
— მე კიდე სანთლის ღეჭვა მიყვარს, — თქვა მან ბოლოს.
— სანთლის ღეჭვა ვის არ უყვარს, — მიუგო ჭაბუკმა და ფეხი წყალში ჩაყო, — უ-უ! ცივია, — ლეიბი წყალზე დააგდო, — ჯერ არა, სიბილ, ცოტაზე ფეხით შევიდეთ წყალში.
ცოტა ფეხით გაიარეს, მანამ სიბილს წელამდე მისწვდებოდა წყალი, მერე კი ჭაბუკმა აიყვანა და პირჩაღმა დააწვინა ლეიბზე.
— საბანაო ქუდს არ იხურავ ხოლმე? თავზე არაფერს არ იკრავ? — ჰკითხა ჭაბუკმა.
— ხელი არ გამიშვა, — უბრძანა სიბილმა, — ასე გეჭიროს.
— დამშვიდდით, მის კარპენტერ. მე ვიცი ჩემი საქმე, — უთხრა ჭაბუკმა, — შენ წყალში იყურე, იქნებ ბანანათევზი შენიშნო, დღეს სწორედ ბანანათევზის ამინდია.
— სულაც არ ჩანან, — თქვა სიბილმა.
— ვიცი. უცნაური თევზია. ძალიან უცნაური, — კვლავ ხელით მიაცურებდა ლეიბს, წყალი ჯერ მკერდზეც არ სწვდებოდა, — ძალიან უბედური ცხოვრება აქვთ. იცი, რას აკეთებენ, სიბილ?
გოგონამ თავი გააქნია.
— ადგებიან და ბანანებით გამოტენილ დარანებში შეძვრებიან. როცა შიგ მიცურავენ, ნამდვილ თევზებსა ჰგვანან. მაგრამ შევლენ თუ არა დარანებში, ხელად ღორებს დაემსგავსებიან. ერთი თევზი ვიცი, შეძვრა ბანანის დარანში და სამოცდათვრამეტი ბანანი შესანსლა, — ჭაბუკმა ლეიბს ხელი ჰკრა და თავის მგზავრიანად კიდევ უფრო შორს შეაცურა ზღვაში, — ისე გაიყეყებიან, რომ გარეთ ვეღარ გამოდიან. კარში ვეღარ გამოეტევიან.
— ასე შორს ნუღარ მივდივართ, — უთხრა გოგონამ, — მერე რა მოსდით?
— ვის რა მოსდის?
— ბანანათევზებს.
— აჰ, ბანანით გაყეყილები რომ ვერ გამოეტევიან, მერე რა მოსდით?
— ჰო.
— ეჰ, თქმაც კი მიმძიმს, სიბილ, კვდებიან.
— რატომ?
— ბანანის ხურვება ჰკლავთ. საშინელი ავადმყოფობაა.
— ტალღა მოდის, — შეჰკივლა შეშინებულმა სიბილმა.
— ჩვენი დარდიც ეგ იყოს! — უთხრა ჭაბუკმა, — ტალღა ვინ მიგდია! ჩვენისთანა ყოჩაღ ხალხს რას დაგვაკლებს, — კოჭებში ჩაავლო სიბილს ხელი, დაბლა დასწია და წინ გააქანა. ლეიბმა ზემოდან გადაუარა ტალღას. წყალი ოქროსფერ თმაზე შეეშხეფა სიბილს, მაგრამ მისი კივილი ახლა უკვე სიამოვნების გამომხატველი იყო. როცა ისევ გასწორდა ლეიბი წყალზე, გოგონამ თვალებზე მიწებებული სველი კულული გადაიწია და განაცხადა:
— დავინახე.
— რა დაინახე, გენაცვალე?
— ბანანათევზი.
— ოჰ, კარგი ერთი! — თქვა ჭაბუკმა, — პირში ბანანი ვერ დაუნახე?
— როგორ არა, — მიუგო სიბილმა, — ექვსი ერთად.
გოგონას წყალში ჰქონდა ფეხები ჩაკიდებული, ჭაბუკმა უცებ აიღო სველი ფეხი და მუხლთან აკოცა.
— ჰეი! — შეჰყვირა ფეხის პატრონმა და გადაბრუნდა.
— შენ თვითონ ჰეი! უნდა გავბრუნდეთ. გვეყოფა.
— არა!
— მაპატიე, — უთხრა ჭაბუკმა და ლეიბი ნაპირისაკენ გაათრია. ნაპირთან გოგონა გადმოხტა. ჭაბუკმა ლეიბი იღლიაში ამოიდო.
— ნახვამდის! — შესძახა სიბილმა და სასტუმროსკენ გაიქცა, სინანული არც უგრძვნია.

ჭაბუკმა ხალათი ჩაიცვა, საყელო მჭიდროდ შეიკრა და პირსახოცი ჯიბეში ჩაიტენა. მერე სველი, სრიალა ლეიბი იღლიაში ამოიჩარა და ცხელ ქვიშას დაუყვა, მძიმე ნაბიჯით წავიდა სასტუმროსკენ.
სარდაფის სართულზე — ზღვიდან ახალმოსულები აქედან ადიოდნენ ხოლმე ნომრებში — ჭაბუკთან ერთად ლიფტში ერთი ქალი შევიდა, რომელსაც ცხვირზე თუთიის მალამო წაეთხიპნა.
— ფეხებზე რას დამაშტერდით? — მიმართა ქალს ჭაბუკმა, როცა ლიფტი დაიძრა.
— ბოდიში, ვერ გავიგონე?
— ფეხებზე რას დამაშტერდით-მეთქი?
— უკაცრავად, მაგრამ მე იატაკს ვუყურებდი, — უპასუხა ქალმა და კარისკენ შებრუნდა.
— თუ ასე გულით გინდათ ჩემი ფეხის დანახვა, თქვით კიდეც, — უთხრა ჭაბუკმა, — რაღა ჩუმ-ჩუმად მითვალთვალებთ?!
— გამიჩერეთ, აქ ჩამოვალ! — სწრაფად მიუბრუნდა ქალი მელიფტე გოგოს.
ლიფტის კარი გაიღო და ქალი უკანმოუხედავად გამოვარდა.
— ორი ჩვეულებრივი ფეხი მაქვს, ვერ გამიგია, რა არის საყურებელი, ვის რა ოხრობა უნდა, — თქვა ჭაბუკმა, — მეხუთე! — ხალათის ჯიბიდან თავისი ოთახის გასაღები ამოიღო.
მეხუთე სართულზე გამოვიდა, დერეფანს დაუყვა და 507-ე ნომერში შევიდა. ოთახში ახალი ტყავის ჩემოდნისა და ფრჩხილებზე ლაქის მოსაშორებელი სითხის სუნი იდგა.
დიდ საწოლზე ქალს ეძინა. ჭაბუკმა გადახედა, მერე თავის ჩემოდანთან მივიდა, გააღო, პერანგები და საცვლები ამოქექა და 7-65-კალიბრიანი რევოლვერი ამოიღო. მჭიდე გამოაძრო, შეამოწმა და უკანვე ჩადო. თითი გამოსდო, თავის საწოლთან მივიდა, ჩამოჯდა, მეორე საწოლზე მძინარე ქალს გადახედა, რევოლვერის ტუჩი მარჯვენა საფეთქელთან მიიდო და ფეხი გამოუშალა.